کاربست الگوی یکپارچگی نظام اسکان و اشتغال در ارزیابی تعادل فضاییِ هسته های جدید شهری (مطالعه ی موردی شهر جدید پردیس در کلانشهر تهران

ایجاد شهرهای جدید با عملکرد غالب خوابگاهی در منطقه کلانشهری تهران منجر به گسترش حوزه تأثیر و تأثرِ کلانشهر تهران به فراتر از مرزهای آن شده است. حوزهتأثیرپدیدآمده،زادهوزایندهسفرهایی با هدف اشتغالاست. این سفرهای آونگی در حقیقت نشان­دهنده تمرکز اشتغال و فعالیت در شهر تهران می­باشد. در این بین همگرا ساختنِ نظام محل اسکان و محل اشتغال، هدف فراموش­شده­ی شهرهای جدید ازجمله شهر جدید پردیس است. روش­شناسی پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده و از روش کتابخانه­ای و میدانی استفاده شده است. جامعه آماری، ساکنان شهر جدید پردیس و حجم نمونه 382 نفر از شاغلین ساکن در این شهر می­باشد. روند تعادل و یکپارچگی نظام اسکان و اشتغال در شهر جدید پردیس با دو شاخصِ روند تغییرات مسافت و زمانِ سفرهای کاری و همچنین مقایسه روند تغییرات کاربری­های شهریِ مربوط به ایجاد اشتغال و فعالیت با روند تغییرات کاربری مسکونی، مورد سنجش قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل­ها نشان می­دهد که شهر جدید پردیس در حال حرکت به سمت تشدید عدم تعادلِ بین سکونت و اشتغال و واگرایی نظام اسکان و اشتغال می­باشد. پایش همگرایی یا واگرایی نظام اسکان و اشتغالِ شهرهای جدید، می­تواند رویکردهای مدیریت تحولات فضایی را تنظیم و بهبود بخشد.